- Título: Inopinata praesentia in Apollinis celebratione
- Autor: Decimus Albius Plancus
- Primera edición: 16/04/2023
- Primera traducción al latín: 13/05/2023, por Gnaeus Aelius Scaurus
- Idioma:Original en español "La inesperada presencia en la celebración de Apolo", traducción al latín
Olim in Hermenepolis, mane Aprilis. Erat dies lucidus et serenus, Apollo et Diana celebrabant natalem suum. Dii deaeque per aras ac munera, quae fideles per omnes angulos Tareviae capitis disposuerant, fratres sociosque divinos celebrabant.
In templo Dionysii, arae ardente flamma clara, suaveolens ture caelesti aere completum, sacerdotes sacra ritu agitabant. Omnia pacata videbantur ac concordia plena.
Inter festum, pontifex maximus sensit Apollinem ad sororem Dianam accedentem, quae iuxta eum in templo stans sacrificium erat.
—Cara soror, quomodo te sentis in hoc die tam speciali tibi? — interrogavit Apollo cum amico risu—.
—Delector esse hic celebrans tuum natalem, frater —respondit Diana cum gratia.— Sed ne obliviscaris heri meum diem specialem quoque fuisse.
—Scilicet non obliviscor —dixit Apollo, annuens reverentia.— Aprilis vicesimus quartus dies est sacrosanctus omnibus qui deam venatricem ac animalium tutelam colunt. Spero te habere festum mirabile, cara soror. Noli mecum irasci quod meum prius celebro.
—Habebo, gratias tibi ceterisque diis qui me hic honoraverunt —respondit Diana cum humilitate.— Et tu quoque festum magnum habebis, utique. Quid tibi natalem celebraturus es?
Apollo mysteriose arrisit et respondit:
—Surprisum erit, soror. Sed promitto tibi fore celebrationem numquam obliviscendam.
Diana arrisit, fraterni promissi curiosa, et ambo se separaverunt ut de Apollinis natali festo fruerentur.
Sed saepe res non ut dii statuunt accidunt, ita inter festum hereges in templo apparuerunt. Haec impia Apollinem falsum deum esse denuntiaverant et fideles alium colere iusserant. Audacia eorum in festo natali dei praesentes admodum commovebat, multi insolentia indignabantur.
Apollo, ut deus iustus et misericors, hereges cum patientia et reverentia audivit. Sed mox intellexit verba eorum infirma esse et intentionem discordiam inter fideles seminandi:
—Verba vestra audio, sed vereor argumenta vestra fundamentum desiderare— inquit Apollo cum tranquillitate.— Mea praesentia hic in hoc templo divinae voluntatis et fidei, quam populus in me collocat, testimonium est. Non sum falsus deus, sed deus vivus quod sum in omnibus vitae momentis multorum praesens.
Hereges verba eius recusaverunt et in sua obstinatione perseveraverunt. Tum in templo tensio crevit et celebratio intermissa est ob fidelium et hereticorum concursum:
Sacerdos hereticorum argumentis captus, quamquam eis non assentiebatur, ad hereticorum ducem accessit:
—Amice, nonne vides Apollinem deum verum ac potentem esse? Lux eius vias nostras illuminat, musica nos ad altiora levat, poesis corda nostra inspirat. Quomodo divinitatem eius negare potes?
—Id quod nego est tua logica Aristotelica— respondit haereticus cum fastidio.— Divinitatis veritas non potest humano ratione metiri aut demonstrari. Mysterium est quod solum intuitu et Platonica contemplatione intellegi potest.
—Sed Apollo plus quam simplex mysterium est —respondit fidelis firmiter.— Deus est realis et tangibilis, qui suam potentiam divinam gratiamque innumeris vicibus ostendit. Quomodo negare potes evidentiam?
Haereticus risu spreto respondit:
—Evidentia tantum illusio est, amice. Solum qui vident ultra physicum divinitatis veram naturam intellegere possunt. Num neoplatonismum non didicisti?
—Sed non possumus tantum realitatem ante nos ignorare. Mundus materialis divinae creationis pars est, et in eo dii manifestantur. Num Apollo exemplum non est?
Haereticus paulisper dubitavit, sed deinde caput firmiter agitavit:
—Non potes divinitatem ad meras physicas manifestationes limitare, amice. Multo plus in medio est quam id. Sine divini mysterii te ducere, et videbis veritatem multo profundam esse quam possis imaginari.
Dum heretici cum fidelibus disputant ad aras accensarum lucem et caelesti ture perfusum aera, apparitio facta est quae omnes praesentes horrore et timore implevit. Divinae lucis fulgur in locum decidit, omnia splendida luminositate inundans.
Deus Apollo praesentior quam umquam se eis praebuit. Figura eius videbatur altior, splendidior et potentior quam quicquam in templo. Heretici, qui cum Apollinis fidelibus disceptaverant, ante eius praesentiam genua flexerunt, divina magnificentia oppressi.
Vox Apollinis per totum templum cum sollemnitate quae adstantes concussit resonavit:
—Hoc est divinitatis potestas —dixit voce transcendentali.— Non potest negari, non potest ignorari. Ego sum vis quae transcendit humanum, quae vitam et lucem mundo dat. Praesentiam meam negare non potestis.
Heretici, divina praesentia humiliati, surgentes poenitentes et pacati erant. Ex illo momento Apollinis fideles devoti facti sunt, eius sapientiam omnibus qui audire vellent praedicantes.